García López, Anxo

Gris

Gris, nunca necesariamente
        Triste.
Gris é fotografía en sepia,
        Lembranzas,
Gris son matices de chuvia, outono,
        Claro
De ceo a esvaer o palor do arco
Onde realidade e lenda se mesturan
Nesta terra sen historia,
ateigada de historias,
de soños e calados oficios...
gris, nunca necesariamente
        triste.
Outonía, árbores que meditan,
        Soñan
Agardando a primavera
Entre lusco e fusco, instante
De salouco de mar e veiga.
Devesas absorbentes, espirais
Bretemosas,
Cotarelos marengos, case peitos
Translúcidos ríos cara os que esvaro  
Nun bico famento de océanos ausentes.

Gris é contorna,
Gris é Galiza
A rexenerarse cada noite no lume
Da lingua
Que dous cativos falan
Como bágoas
Do rexurdir.
Gris cinza,
        Gris
Tenrura.

In memoriam Araceli e os que como ela mantiveron viva a lingua.