Pardo Teijeiro, Bernardino (Manu)

Mil maneiras de descubrir o teatro

Entereime do maliña que estaba Araceli, na UCI, cando fixen unha chamada ó seu home, Humberto, que estaba citado para atención telefónica na miña consulta. Estivemos falando da fatalidade da pandemia e de como a bioloxía non é capaz de seleccionar, moitas veces, ás persoas que afecta, atacando ás sas e deixando ás máis febles. Días despois sucedeu a fatalidade que todos coñecemos, o seu pasamento.

Falar ben de alguén que finou é case obrigatorio, neste caso é a pura verdade. Araceli era optimista, boa amiga, sempre tiña unha boa actitude cara aos amigos, daba gusto atopala na rúa. Non había vez que non nos retrotraésemos ó mundo aquel de Fingoi, mundo de librepensamento e cultura nunha España cativa, triste e pouco culta, un pouco cutre.

Era unha muller boa por natureza, non lle supoñía un esforzo selo. Probablemente tiña moito que ver a xenética e o exemplo que viviu na casa: o seu pai, Nano Herrero, era o meu dentista cando era novo, un home tranquilísimo, que cando eu chegaba á súa consulta dicíame “se che molesta o que che fago levanta a man”. Cando acendía o torno aquel de poleas mecánicas, co seu ruído que tradeaba os miolos, eu xa estaba levantando a man “pero Bernardino, se aínda non toquei a moa”. Aínda conservo algún empaste dos feitos por Nano fai 50 anos, iso si, de amalgama de mercurio, que demostra que tampouco a contaminación por este metal é para tanto, posto que cos catro ou cinco empastes que eu tiña daban para contaminar a medio mar Mediterráneo.

Araceli e a súa irmá Mari Carmen eran das maiores do cole cando eu estaba en Primaria. Daquela a diferenza entre maiores e pequenos era abismal; despois, co paso dos anos, dáste conta de que son os teus coetáneos, pero ten que pasar o tempo. As irmás Herrero eran as musas de don Ricardo, ou iso pensabamos os pequenos, incluso comentábase que don Ricardo lles adicara un poema. Nunca llo preguntei a Araceli, o próximo día que atope a Mari Carmen teño que saber se foi ou non foi verdade. Eu creo que era unha lenda escolar coma calquera outra.

O que si era certo é que as irmás Herrero participaban nas representacións do Colexio e actuaban moi ben. Nunha ocasión leváronnos ver unha representación de “Os vellos non deben namorarse” ó Instituto, non recordo se o Masculino ou ó Feminino, onde elas  interviñan. A representación, na miña percepción de neno, pareceume marabillosa, quedei moi impresionado por ela, tanto que acendeu en min o gusto polo teatro. Vin  representacións en Lugo tan importantes como “Divinas palabras” con Mary Carrillo, ou “El mejor alcalde, el Rey”, na que actuaba Fernando Fernán Gómez, e vou dicir que, salvando as distancias que teñamos que salvar, saín tan impresionado da actuación das irmás Herrero coma da de Fernando Fernán Gómez.

É curioso, daquela representación recordo unha pasaxe na que a narradora dicía “Pimpinela, Pimpinela, miña prenda miña rosa, meu caraveliño lindo, a miña estreliña nova...”. Pois ben, non existe tal texto na obra orixinal e non teño nin idea de onde o saquei, pero para min que o declamaron aquel día no Instituto de Lugo. E a min gostoume a rabiar.

Grazas Araceli por ser tan boa amiga, por rir sempre que nos atopamos, por axudar a crear en min o gusto polo teatro.

Quedamos co teu sorriso.