Jaureguizar, Santiago

Unha epifanía
 
Supoño que era primavera porque as revelacións adoitan producírense en primavera. No principio da primavera, coa flor inaugural aberta. Fun ao parque de Rosalía canda a miña muller para sentármonos na terraza da cafetaría e mirar para arriba, ao ceo no que te podes bañar entre os cumios das árbores que xa non poderemos escalar porque ese verán de cereixas está prohibido para nós. O coiro do sol golpeaba con intención. O sol non acepta desafíos, nin soberbias. "Podería cegarte se me sostés a mirada". Así que agachei os ollos en submisión imposible. E abaixo, entre a herba sagrada e as nubes ateas vin o sorriso. "A pobre leva enecentos días en coidados intensivos", escribira en letra desesperada quen nada entende sobre a fascinación e o cariño. Aquel sorriso era o seu porque estaba delimitado no catastro. Os mapas da alegría son exemplares únicos, ningún rei nin ningún lanzador de coitelos conseguiu reproducilos. Ela xa estaba deixando de estar, ela xa non estaba alí diante de min, entre a herba do templo e o ceo do sacrificio, pero eu vin o seu sorriso flotando no aire como o vira naquela antiga e solteira oportunidade en que me parou diante dos institutos para presentarse e para dicirme que quería que eu dese clase aos seus alumnos, eu prometinlle unhas clases sobre camaleóns, eran aulas cativas e verdosas porque eu carezo dos oropeles requiridos, pero tanto lle tivo. "Non te preocupes da burocracia. Hei levarte". Nada máis repuxen, aceptei a súa absolución no xuízo final da súa xenerosidade. Apagou o incendio dos meus medos, salvoume da inundación das miñas carencias. Podía converter o inaudito en real cun sorriso, perfumado, acolledor, salvador, no que quedar vivir para sempre.