Rodríguez Fontela, M. Ángeles

O Chrisler 180, nun día de voda

Prisioneira xa dos meus recordos e da miña desmemoria, e lamentando a perda dos agradables encontros en que ela exercía como compañeira alegre e agarimosa, a figura grande de Araceli Herrero Figueroa agrándase máis aínda tralo seu enfrontamento coa COVID, monstro posmoderno que nola levou cedo e lonxe. A noticia da loita que estaba a soster con este invasor arbitrario e invisible e a derrota da esperanza que familiares e amigos mantiñamos aberta á vitoria final da súa recuperación foron duros golpes que máis dun ano despois latexan coa tristura da súa ausencia.

Nesa memoria visual que xa vai esmorecendo cos anos contornos e cores, vexo á Araceli no escenario do desaparecido Gran Teatro convertida en madriña dunha promoción de estudantes do Colexio Menor Eijo Garay. Ou era a súa irmá Macali? Foron quizais as dúas en imaxes sucesivas? Xa non lembro ben, pero na memoria da miña adolescencia está desde logo Araceli vestida de branco con aura luminosa fronte ao sombrío patio de butacas no que eu estaba sentada.

Non volvín vela ata que a finais dos anos setenta, ou máis ben principios dos oitenta, Manuel Ferreiro, profesor do Colexio Universitario de Lugo naquela época, levoume á casa da súa amiga. So teño daquel intre dúas lembranzas: a sensación de fogar que xeraban as súas palabras, e aquel vínculo que entre os dous alumnos de Carballo Calero creara a admiración polo mestre.

​

Logo estou nun Chrisler 180, amarelo radiante como a condutora. Iamos de voda porque casaba Manuel Ferreiro. Foi un día de tonalidades amarelas como a cor do coche: sol, casamento, e viaxe de ida e volta a un pobo do interior de Galicia. A conversa amigable que se fraguou entre nós nesta viaxe foi tan cálida como o sol que nos quentaba, a voda que nos convocaba e ese útero inmenso que nos acubillou durante unha viaxe máis longa que os quilómetros que nos separaban do noso destino. O auto, con sorriso amarelo de anciá bondadosa, marcou en ralentí o traxecto para que a amizade dun día fose máis duradeira e máis intensa. Estábase ben naquel colo.

Desa amizade viaxeira quedaron breves encrucilladas nas rúas que as dúas frecuentabamos por razóns de veciñanza. Neses fugaces encontros non recuperabamos o tempo perdido ou actualizabamos as noticias das nosas vidas como ocorre entre amigas que non se ven en tempo. Non. Continuabamos a conversa que deixaramos atrás. E, en todo caso, na conversación que xurdía de modo natural, a dona do auto amarelo sempre exercía comigo o papel de irmá maior experimentada e agarimosa. Así a sentía eu polo menos: irmá maior, experimentada e agarimosa.

Araceli, hoxe estiven buscando na miña caixa de lembranzas unha imaxe que me devolvera un anaco do que ti fuches na miña vida; en medio de recordos neboentos e collages de imaxes moi recortadas, escintilou o chaveiro dun Chrisler 180 amarelo. Sei que ti tes as chaves deste auto e tamén sei que me esperas para viaxar de novo nel ás vodas eternas do paraíso. Falando devagar e estirando a viaxe para non ter que separarmos.