De Carballo Calero a Lilí

​

De Carballo Calero a Lilí

Lillian: ¿Virás comigo à casa da Barreira,
visitar gentes que já som fantasmas?
¿Ou preferes olhar como Daniel
contempla da solaina da Pena
terras que som agora suas?
¿Quem habitará agora
o andar modesto -¿importa - che?-
onde Clara acolheu a seu irmám indiano?
Convido-te a correr comigo baixo a chuva
para ponher as pitas ao agarimo de um teito;
ou a escuitar os tumbos medonhentos que soam
na casa do porviso.
Tamén podemos ir jogar à granja
de Erika, a das tranças de milho,
que dorme no seu leito aguardando a manhá
para ver se a cegonha, que necesita uns óculos,
corrigiu o seu erro.
E se estas meninices non te atraem, nem aquelas
velhices, nas orelhas
pom duas esmeraldas e um brilhante no dedo
do coraçom, e imo-nos
festejar na tertúlia do eminente arqueólogo
o final da campanha
que lhe rendeu a cabeça de deusa,
e ouçamos o seu brinde, e os risos que celebram.
E Erich Larsson talvez che dedique un poema.

Lugo, Día dos Santos Inocentes, 1984

Debemos a Martiño Montero Santalha este poema-dedicatoria que don Ricardo Carballo Calero dirixiu a Lilí nun exemplar da súa “Narrativa Completa”, ao que nos achega Macali Herrero Figueroa:

Este poema-dedicatoria de don Ricardo á valía intelectual de Lilí é todo un xogo metaliterario. O que puidese evocar o “allons voir si la rose” de Ronsard, pola invitación do verso inicial, dáse a volta e, en lugar de convidar ao goce da vida, propón a non perecedoira dedicación literaria. Supón a confianza que este profesor tiña no bo desempeño como crítica literaria da súa discípula. Por iso, convídaa a acompañarlle nas súas narracións: a que sexa ela quen lea e analice as que vai referindo sucesivamente ao longo dos versos do poema (A xente da Barreira, Os señores da Pena, As pitas baixo a chuvia…). Finalmente, remedando inversamente a humilde postura do xograr que esperaba do seu auditorio unha recompensa material alimenticia (o vaso de bo viño de Berceo), aquí é á receptora, como futura fiel intérprete das súas obras, a quen o narrador anuncia a posible recompensa. E, ademais, neste caso, o suposto aplauso e a consecuente mostra de gratitude non poden ser senón de orde intelectual: un poema de Erik Larsson (un dos pseudónimos de Carvalho), cuxo final nos remite especular ou metapoéticamente a esta importante dedicatoria.

E Lilí respondeu a esta tarefa nos seus moitos estudos sobre Carvalho. En concreto, son maxistrais as observacións que fai sobre estes textos no libro do ano 1994, publicado en Ediciós do Castro, sobre Pimentel, Cunqueiro e Carvalho.

​